Υπήρξε κάποια περίοδος δύο χρόνων στη ζωή μου,από το 2009 μέχρι το 2011, που για ειδικούς λόγους, με πλημμύριζε ένας έντονος λυρισμός και μια έντονη διάθεση να εκφράζομαι σε ποιητικό λόγο.
Ανατρέχοντας σήμερα στις σημειώσεις μου, βρήκα ένα κείμενο, που είχα γράψει το Φεβρουάριο του 2010 και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Περιμένω σχόλια, απ' όσους βέβαια έχετε τη διάθεση και την υπομονή να το διαβάσετε.
ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
Κι' εκεί π' ετοιμαζόμουν απ' τη βόλτα να επιστρέψω,
ευδαίμων, με ψυχή κι' αισθήσεις κορεσμένες
απ' του "δικού μας" κόσμου την ανθρώπινη ομορφιά
Άξαφνα ένα σκυλί μπροστά μου ξεπροβάλει
περίλυπο και συνοφρυωμένο πλησιάζει,
μη συμμερίζοντας και ψέγοντας, πώς τέτοια ευδαιμονία;
Μ' εξέπληξε δυσάρεστα αυτή του η άρνηση να συμμετέχει
με σώμα και ψυχή σε τούτο τη χαρά, της φύσης ιεροτελεστία
που απ' τα γήϊνα σ' ουράνιες σφαίρες σ' ανεβάζει.
Με περιέργεια περισσή σκύβω να τον χαϊδέψω,
τον παροτρύνω πιεστικά την όψη του ν' αλλάξει
μην μου χαλάσει της στιγμής την τόση ευφορία.
Μα εκείνο με περίσκεψη, τούτα τα λόγια λέει:
<< Πώς χαίρεσαι που δίπλα σου αποδιωγμένος τριγυρίζω,
χωρίς γωνιά, τη μοναξιά μου να στεγάσω,
χωρίς την παρουσία συγγενών και φίλων;
>> Δεν βλέπεις που σιγά-σιγά η ανθρώπινη απληστία,
μου στέρησε χαρές, που αιώνια τις κατείχαν
οι πρόγονοί μου και των άλλων ζώων οι προγόνοι.
>> Πώς δεν ακούτε με τ' ανθρώπινα τ' αυτιά σας,
τόσες φωνές των ζώων π' αντηχούνε
θρηνώντας τους χαμένους παραδείσους,
αυτούς που εσείς χωρίς ντροπή καταπατάτε
για εκμετάλλευση και για φρικτή κερδοσκοπία;
>> Πώς δεν σας ακουμπά ο πόνος κι' η ορφάνεια που σκορπάτε
σε κάθε σας προσπάθεια να πάρετε απ' τη φύση
μόνο γι' ανούσιο δικό σας όφελος τα θεία δώρα,
>> αυτά που κάποτε ισομερώς τα 'χαμε μοιρασμένα
όλης της Γης το Ζωϊκό το γένος
κι' αρμονικά γευόμασταν τούτης της Γης τις χάρες. >>
Τότε και γω ενοχλημένος απαντάω:
<< Μα πώς, εγώ δεν είμαι που χαϊδεύω
τούτη την ώρα το λιγνό κορμί σου;
>> Εγώ δεν είμαι που 'χω στην αυλή μου
χώρο ειδικό τους σκύλους να ταΐζω
και στα κλουβιά τους τα πουλιά φροντίζω
γλυκό κελάηδημα ν' ακούω να με ξυπνάει; >>
Και το σκυλί με περηφάνεια μ' απαντάει:
<< Δεν είναι όλα τούτα που γυρεύουμε από σένα.
>> Κι' αν μερικές φορές εγώ τυχαίνει ν' αποκτήσω,
όσα εσύ διαλέγεις να μου δώσεις,
λίγα απ' αυτά της φύσης που μ' ανήκουν,
τόσα όσα σ' αρκούν ικανοποίηση να νοιώσεις,
πως τάχα έκανες τ' ανθρώπινό σου χρέος,
για την δική σου μόνον ευτυχία,
>> αναλογίσου πόσοι όμοιοί μου υποφέρουν
σ' όλη τη Γη απ' των ανθρώπων τα έργα
που αλόγιστα, ακατάπαυστα τα πράττουν,
>> πριονίζοντας και το δικό σας δέντρο,
που σας στηρίζει, δίνοντάς σας ευκαιρίες
να δείτε και να ζήσετε αληθινή ευτυχία.
>> Μα εσείς με βιάση και περιφρονώντας
τις φρόνιμες φωνές απ' το δικό σας γένος,
π' ακούγονται αδύναμες εδώ και κει απεγνωσμένα,
>> τυφλά και με κλειστά τ' αυτιά σας συνεχίζεται
το καταστροφικό τ' ανθρώπινο το έργο σας
που εσάς και εμάς και όλους μας
στον όλεθρο και στην αφάνεια θα μας πάει>>
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ
Κι' εκεί π' ετοιμαζόμουν απ' τη βόλτα να επιστρέψω,
ευδαίμων, με ψυχή κι' αισθήσεις κορεσμένες
απ' του "δικού μας" κόσμου την ανθρώπινη ομορφιά
Άξαφνα ένα σκυλί μπροστά μου ξεπροβάλει
περίλυπο και συνοφρυωμένο πλησιάζει,
μη συμμερίζοντας και ψέγοντας, πώς τέτοια ευδαιμονία;
Μ' εξέπληξε δυσάρεστα αυτή του η άρνηση να συμμετέχει
με σώμα και ψυχή σε τούτο τη χαρά, της φύσης ιεροτελεστία
που απ' τα γήϊνα σ' ουράνιες σφαίρες σ' ανεβάζει.
Με περιέργεια περισσή σκύβω να τον χαϊδέψω,
τον παροτρύνω πιεστικά την όψη του ν' αλλάξει
μην μου χαλάσει της στιγμής την τόση ευφορία.
Μα εκείνο με περίσκεψη, τούτα τα λόγια λέει:
<< Πώς χαίρεσαι που δίπλα σου αποδιωγμένος τριγυρίζω,
χωρίς γωνιά, τη μοναξιά μου να στεγάσω,
χωρίς την παρουσία συγγενών και φίλων;
>> Δεν βλέπεις που σιγά-σιγά η ανθρώπινη απληστία,
μου στέρησε χαρές, που αιώνια τις κατείχαν
οι πρόγονοί μου και των άλλων ζώων οι προγόνοι.
>> Πώς δεν ακούτε με τ' ανθρώπινα τ' αυτιά σας,
τόσες φωνές των ζώων π' αντηχούνε
θρηνώντας τους χαμένους παραδείσους,
αυτούς που εσείς χωρίς ντροπή καταπατάτε
για εκμετάλλευση και για φρικτή κερδοσκοπία;
>> Πώς δεν σας ακουμπά ο πόνος κι' η ορφάνεια που σκορπάτε
σε κάθε σας προσπάθεια να πάρετε απ' τη φύση
μόνο γι' ανούσιο δικό σας όφελος τα θεία δώρα,
>> αυτά που κάποτε ισομερώς τα 'χαμε μοιρασμένα
όλης της Γης το Ζωϊκό το γένος
κι' αρμονικά γευόμασταν τούτης της Γης τις χάρες. >>
Τότε και γω ενοχλημένος απαντάω:
<< Μα πώς, εγώ δεν είμαι που χαϊδεύω
τούτη την ώρα το λιγνό κορμί σου;
>> Εγώ δεν είμαι που 'χω στην αυλή μου
χώρο ειδικό τους σκύλους να ταΐζω
και στα κλουβιά τους τα πουλιά φροντίζω
γλυκό κελάηδημα ν' ακούω να με ξυπνάει; >>
Και το σκυλί με περηφάνεια μ' απαντάει:
<< Δεν είναι όλα τούτα που γυρεύουμε από σένα.
>> Κι' αν μερικές φορές εγώ τυχαίνει ν' αποκτήσω,
όσα εσύ διαλέγεις να μου δώσεις,
λίγα απ' αυτά της φύσης που μ' ανήκουν,
τόσα όσα σ' αρκούν ικανοποίηση να νοιώσεις,
πως τάχα έκανες τ' ανθρώπινό σου χρέος,
για την δική σου μόνον ευτυχία,
>> αναλογίσου πόσοι όμοιοί μου υποφέρουν
σ' όλη τη Γη απ' των ανθρώπων τα έργα
που αλόγιστα, ακατάπαυστα τα πράττουν,
>> πριονίζοντας και το δικό σας δέντρο,
που σας στηρίζει, δίνοντάς σας ευκαιρίες
να δείτε και να ζήσετε αληθινή ευτυχία.
>> Μα εσείς με βιάση και περιφρονώντας
τις φρόνιμες φωνές απ' το δικό σας γένος,
π' ακούγονται αδύναμες εδώ και κει απεγνωσμένα,
>> τυφλά και με κλειστά τ' αυτιά σας συνεχίζεται
το καταστροφικό τ' ανθρώπινο το έργο σας
που εσάς και εμάς και όλους μας
στον όλεθρο και στην αφάνεια θα μας πάει>>
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2010
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ
