Η πιο αγαπημένη μου λέξη: “Μαμά”!

Από : http://moirasou.org/ti-xes-vily-ti-xa-panta_post/h-pio-agaphmenh-mou-leksh-mama/

Σχέσεις

από: Βίλυ Αργυρούδη

στις: 10 Δεκεμβρίου 2013, 16:31

Η ώρα ήταν 2 το μεσημέρι και πρέπει να ήταν τουλάχιστον η 15η φορά που μιλούσαμε από το πρωί στο τηλέφωνο. Βλέπεις, πάντα υπάρχει κάτι που θέλω να της πω. Βλέπεις, πάντα κάτι θα μοιάζει μισό, εάν δεν το μοιραστώ μαζί της. Βλέπεις, είναι ένα από τα μεγαλύτερα -αν όχι το μεγαλύτερο- κομμάτι της ζωής μου και τώρα που λείπω από το σπίτι μου, μου λείπει τόσοοοο…

“Με αγαπάς;”, με ρώτησε.

“Όσο δεν μπορούσα να φανταστώ“, θα της απαντούσα εάν σκεφτόμουν λίγο παραπάνω την ερώτησή της και δεν απαντούσα αυθόρμητα “πάρα πολύ, μαμά μου“.

Και ξαφνικά ήταν λες και οι ρόλοι άλλαξαν. Αυτό το “με αγαπάς;” που την ρωτούσα όλα αυτά τα χρόνια εγώ μανιωδώς και ενστικτωδώς, ήρθε η δική της σειρά να το ρωτήσει. Κι ας ξέραμε και οι δυο πως η απάντηση δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι αρνητική, κι ας ξέραμε ότι το ρωτούσαμε σχεδόν μηχανικά, κι ας γνωρίζαμε ότι η ερώτηση αυτή ήταν απλά ένα λίγο διαφορετικά ειπωμένο “σε αγαπώ” της μιας προς την άλλη.

Ο λόγος που θα ήθελα να κάνω παιδιά στο μέλλον είναι εκείνη. Εκείνη είναι -όσο παράδοξο κι αν ακούγεται- και ο μοναδικός λόγος που μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα. Θα ήθελα να κάνω παιδιά κι εγώ, λοιπόν, για να της μοιάσω και να καταφέρω να προσφέρω στα δικά μου όλα όσα μου χάρισε τόσο απλόχερα και τόσο ανιδιοτελώς εκείνη. Και γιατί είναι η ίδια και ο λόγος που δεν θα ήθελα; Γιατί πολύ φοβάμαι πως όσο κι αν προσπαθήσω, όσο κι αν κοπιάσω, όσο κι αν σφίξω τα δόντια και ανοίξω την καρδιά, ποτέ δεν θα μπορούσα να την φτάσω.

Η Λιάνα -έτσι λένε την μαμά μου, κι ας την έλεγε Λουκία ο Κώστας στις αρχές της σχέσης μας (ε όχι και τόσο αρχές αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) είναι παράδειγμα. Προς μίμηση, όμως, ή προς αποφυγή; Μμμμ δεν ξέρω και θα σου εξηγήσω ευθύς πώς το εννοώ.

Σε έναν μεγάλο μας καυγά, λίγο προτού κλείσω δυνατά την πόρτα πίσω μου και βγω από το σπίτι, θυμάμαι να της φωνάζω ότι είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγή και ευθύς αμέσως να βάζω τα κλάματα. Και εκείνη τη στιγμή, όταν ξεστόμιζα αυτήν την κουβέντα, πιστέψτε με, το εννοούσα.

Παράδειγμα προς αποφυγή γιατί η Λιάνα όταν δίνει, δεν ζητάει ποτέ να πάρει κάτι πίσω. Γιατί η Λιάνα όταν την χτυπάνε από το ένα μάγουλο, γυρίζει και από την άλλη πλευρά. Γιατί η Λιάνα όταν σκύβει, θεωρεί φυσιολογικό να την “πηδάνε”, κι ας συμβουλεύει μια ζωή τα δικά της παιδιά να μην το επιτρέπουν στους γύρω τους. Γιατί η Λιάνα, η Λιάνα μου, είναι ο δεύτερος καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ -μετά τη γιαγιά μου- και ο κόσμος δεν συγχωρεί στις μέρες μας τέτοια λάθη. Παράδειγμα προς αποφυγή γιατί το συγκεκριμένο λάθος μερικές φορές, ακόμα μέχρι και σήμερα, δεν της το έχω συγχωρήσει ούτε κι εγώ.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ, έλεγε κάπου:

“Κάποια παιδιά είναι αυτό που θα λέγαμε προνομιούχα γιατί πηδάνε μόνα τους από το τραμπολίνο και βουτάνε στη ζωή από ένα σημείο ευνοϊκό”.

Ξέρεις τί σκέφτηκα, διαβάζοντας αυτή την πρόταση; Ότι εάν τυχόν υπήρχε ένας και μόνο λόγος που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ανήκω σε αυτή την ομάδα παιδιών, αυτός είναι η Λιάνα.

Εκείνη που μας έμαθε πώς να αγαπάμε, πώς να πιστεύουμε στον εαυτό μας, πώς να πατάμε στα πόδια μας -ακόμα κι όταν αυτά τρέμουν-, εκείνη που ξέχασε να είναι “εκείνη” γιατί πέρασε όλη της τη ζωή μέχρι σήμερα με το να είναι “εμείς”…